Volgers

Volgers

maandag 27 februari 2017

studie

Het voelt, alsof ik weer aan het studeren ben. Ik viste ergens een boektitel vandaan. Tot mijn verbazing bleek het een pil van 750 bladzijden te zijn. Maar boeiend! Zo lees ik al bijna twee weken elke dag een paar keer een stuk in het boek "Altruïsme".
De boodschap is ,dat een mens in wezen compassie heeft als menselijke eigenschap. Dat wordt in heel brede zin uitgelegd met voorbeelden en gestaafd met wetenschappelijke onderzoeken. Het is ook een reis door de tijd, wat mensbeeld betreft.
Regelmatig zit ik te knikken. Ook ik geloof, ondanks alle ellende, die er ook gebeurt in de vermogen tot samenwerken  en compassie van een groot deel van de mensheid. Dan hoor ik in gesprekken, dat ik naïef ben en mijn kop in het zand steek. Prettig om nu te lezen, hoeveel wetenschappers ook in die richting onderzoek hebben gedaan. En wat de uitkomsten zijn.
Als het vanmiddag regent en stormt ben ik te vinden in mijn hoek met dat dikke boek
 
 

zaterdag 25 februari 2017

knackebröd

De laatste aflevering van de serie "brood" kwam uit Zweden. Men liet zien ,hoe op oude wijze de ronde knackebröden gebakken werden. Ik kon het bijna ruiken.
Er kwam een herinnering bovendrijven. Eind jaren '70 waren we op vakantie in Zweden. Deze keer niet met de motor, maar met de auto. Dus konden we typisch Zweedse zaken meenemen. o.a een pak grote ronde knackebröden  met een gat er in. Om het tegen breken te beschermen , hadden we het pak in een grote handdoek gewikkeld.
Terug naar huis passeerden we een kleine grensovergang vlak bij Nijmegen. De douaneambtenaar was ijverig. Waar we vandaan kwamen. En toch maar de achterklep opendoen, zodat hij de bagage kon inspecteren.
Daar lag een groot pak. "Wat is dat?"klonk het nors. Het antwoord "knäckebröd" was niet voldoende. De handdoek moest er af. Pas bij het zien van de verpakking met opschrift was het goed. Gelukkig hoefden we niet ook het papier er af te halen.
Inderdaad dat knäckebröd was lang houdbaar. Smaakte heerlijk en was een leuke herinnering aan een fijne vakantie.

donderdag 23 februari 2017

granaatappel

Net keek ik de aflevering van "op zoek naar de granaatappel". Wat boeiend ,om bij anderen een kijkje in de keuken te nemen. Hun gerechten te zien maken en het belang van gastvrijheid en samen eten te merken. Dat straalt ook zo uit de kookboeken van Nadia en Merijn.
 Zo ontbeten de beide dames met gekookte schapenkop. Wel iets anders dan een boterham met kaas. In deze aflevering ging men op bezoek bij Iraakse vluchtelingen in Libanon. Zo'n reportage maakt alle ellende ineens zo persoonlijk. Wonen in een kelder. Slapen op de grond. De vlucht voor je leven uit Irak. Sterke mensen, die dan hun leven weer proberen op te pakken.
Jammer,dat er niet meer afleveringen van die serie zijn.


maandag 20 februari 2017

bierbrood

Met veel plezier heb ik de afleveringen van de serie "brood"van omroep Max gezien. Wat een liefde voor het vak. En bijna poëtische beschrijvingen van brood. Ik zou dan graag zo'n brood, met zo veel liefde en van zulke goede ingrediënten gemaakt willen proeven.
Na de eerste afeveringen  uit Frankrijk kreeg ik al de kriebels. De boer in Frankrijk,waar wij al jaren komen bakt ook zijn brood van eigen granen. Het is me nooit gelukt om een goed desem, zoals zij op de boerderij gebruiken te kweken.
Ik kreeg weer zin in zuurdesembrood maken. Maar speelde vals. Een zakje desempoeder liet ik een dag in een meelpapje borrelen. De eerste rijs was een hele nacht. En de mandjes met deegbollen stonden bijna een dag vlak naast de kachel voor de tweede rijs. Het resultaat was een heerlijk zuurdesem-speltbrood. "net Frankrijk" was het commentaar van mijn man.
Vorige week werd er in de aflevering een Duits bier-roggebrood gebakken. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Helaas had ik geen speciaal bier, maar gewoon een Duits pilsje. Maar wel goed roggemeel om met het pils een (nep)starter te maken. Het rook heel lekker. Ik mengde het later wel half met speltbloem.
Zonet heb ik het brood afgebakken. Er kwam een pils-geur uit de oven. Het brood smaakt echt als zo'n zuur Duits roggebrood.Lekker. Maar mijn voorkeur gaat toch uit naar een Franse speltbol. Bijna jammer, dat ik niet zo veel brood eet.
 
 

zondag 19 februari 2017

zondagsrust

 
Wat een verschil tussen de zondagen nu en in mijn vroege jeugd. Opgegroeid in een christelijk gezin was er echt sprake van zondagsrust. Praktisch gezien ook, want de winkel was dicht en mijn ouders hadden meer tijd.
Het begon al vaak met even met z'n allen in het grote bed. Daarna was er een ontbijt met een zondags eitje. Er was geen haast met aankleden. Meestal ging mijn vader naar de kerk samen met opa. Mijn grootouders woonden boven ons.
Wij kinderen gingen spelen, vaak nog met een vriendinnetje er bij. Soms was er in onze kleine woonkamer nog net plaats voor mijn ouders om te zitten. De rest was speelterrein. Een enkele keer mochten we de winkel als speelgebied gebruiken. Dat was helemaal avontuur. Op straat spelen en tenten bouwen, dat mocht niet op zondag.
Aan het begin van de middag was de zondagsschool. Ik vond dat leuk, want ze vertelden zo mooi verhalen. Soms met flanelbord er bij. Het begin van visueel maken. Een groot deel van mijn bijbelkennis dateert uit die tijd.
In de middag was het tijd om te wandelen met het gezin. De enige lichaamsbeweging, die in mijn vroege jeugd mocht. Pas later kwam op aandringen van ons de vrijheid om te fietsen en nog later om te zwemmen.
Die vaste gewoonten en vele verboden waren heel gewoon in mijn jonge jaren. Pas aan het einde van de lagere school zag ik, dat het ook anders kon. Kwam er kritiek, ruzie en op den duur stiekem doen. Maar op de zondagen uit de jaren '50 kijk ik met een goed gevoel terug.

vrijdag 17 februari 2017

zonnetje

Terwijl ik vanochtend natregende, dacht ik terug aan het zonnetje van de laatste dagen. Er was een windvrij hoekje in de tuin, waar ik de eerste zonnestralen kon opvangen. Gisteren was het wel fris, maar dik ingepakt lukte het zonnebad wel.
Wat is dan zonlicht van levensbelang. En zo'n plezierig extraatje in de winter. Gelukkig heb ik geen last van somberte, als er dagen lang bewolkt weer is. Maar de zon bij het wakker worden, doet vanzelf glimlachen.
Als het over een half jaar zomer is, zoek ik juist de schaduw op. Ik kan me voorstellen, dat vroeger de zon als een god aanbeden werd. Op een bepaalde manier deed ik dat ook eventjes de afgelopen dagen.
 

 

donderdag 16 februari 2017

attent

Regelmatig komt er een pakje met een bestelling. Het valt me op, dat vooral kleine webwinkels een attentie meesturen. Zo zat er bij de thee een kaartje en twee chocolaatjes. Het doet zo vriendelijk aan en maakt de onpersoonlijke bestelling en afhandeling wat menselijker. Alsof je echt met een persoon in een winkel te maken hebt.
Ook het inpakken in verschillend. Er zijn bedrijven, die met karton of zelfs oude kranten i.p.v. plastic als vulling in een doos werken. Ook de wekelijkse levensmiddelen zijn langzamerhand met minder plastic verpakt. Alles wat stevig is, zoals appels, zoete bataat, selderij ligt los in de bak. Het kwetsbare spul was eerst in plastic verpakt ,maar nu in papieren zakken. De bakjes aardbeien en bessen straks zijn (helaas) wel stevig en van plastic.
Ik ben blij met de mogelijkheid van internet-bestellen. Het persoonlijke is in ieder geval nog de groet aan de bezorger. Omdat wij ontvangstpunt van de halve straat zijn, kennen die mensen ons langzamerhand.
Ik ga nu een kopje van mijn favoriete groene thee drinken.
 

dinsdag 14 februari 2017

leren

Ergens plukte ik weer een boektitel vandaan. "Siddharta's brein". Wat een boeiende materie. Over allerlei hersenonderzoeken bij mensen, die veel of weinig mediteren. De veranderingen, die meditatie in de hersenen veroorzaakt. De lichamelijke of geestelijke klachten ,die gunstig op meditatie reageren. Dat alles ingebed in stukjes over het leven van de Boeddha.
Een deel van de gegevens ken ik al. Uit boeken en documentaires over hersenonderzoek bij monniken. Maar het boek is zo aandachtvangend en plezierig geschreven,dat ik dubbele informatie niet erg vind. Ik dacht nog: "Zo'n schrijver had ik wel als leerkracht willen hebben". Want sommige mensen brengen hun informatie precies op de manier, die jouw verstand goed snapt.
Ik raak weer gemotiveerd om zelf regelmatiger te mediteren. Daar komt regelmatig de klad in. Dan heb ik zo'n schrijver nodig. om weer bij de les getrokken te worden
 
 

zondag 12 februari 2017

hier komt.......

De laatste 15 jaar zijn in het dorp veel kleinere winkels verdwenen. Bakkers, slagers, groenteboeren, kaaswinkels, drogisten ,natuurgeneeskundige ,boekwinkel en een supermarkt. De kaalslag betekent nog twee supermarkten, een drogisterijketen, twee bakkers en  één kleine winkel over.
Gelukkig is er een kaaskraam, visboer en groentekraam, die één keer per week op een pleintje staan. Voor andere boodschappen moet ik altijd minstens een kwartiertje fietsen. De reden, dat ik veel via internet bestel
Op gezondheidsgebied zijn er gelukkig voldoende voorzieningen. Zelfs bloedprikken kan elke ochtend vroeg in het gezondheidscentrum.
Heel vreemd, er zijn wel drie fietsenwinkels hier. De zaak, waar ik mijn e-bike kocht is afgelopen week verhuisd naar een locatie vlak bij. Wel gemakkelijk voor reparaties.
Wat ik miste, was de dierenarts. Zo prettig om met de hond lopend om een vaccinatie te gaan. Maar helaas, de dierenarts ging met pensioen. Vanochtend stond ik even op Merle te wachten bij een huisje, dat al een tijdje verbouwd werd. Ineens lees ik een bordje "hier komt dierenkliniek..." Wat vind ik dat prettig. Vlak naast de fietsenzaak een dierenarts. Nog geen vijf minuten lopen. Ik hoop er alleen te moeten komen voor de buitenland-prikken. Maar mocht Merle ooit iets mankeren, dan zijn we er ook snel.
 
 

vrijdag 10 februari 2017

gezelschap

In de Happinez las ik een artikel over een jonge vrouw, die een jaar in een sloppenwijk in Jakarta had gewoond. Om hun gedrag bij de vele overstromingen te bestuderen.Ik reserveerde meteen haar boek bij de bieb.
Wat een mooi verhaal over sterke en inventieve mensen. Wat mopperen we hier dan over futiliteiten.
Boeiend vond ik ook het "wij-gevoel". De mensen daar zijn nooit alleen. In je eentje is eenzaam en griezelig. De schrijfster werd regelmatig wakker met een buurvrouw naast haar in bed. Want het was zo zielig, dat ze daar alleen lag. En toen ze eindelijk eens alleen in een bioscoop zat, kwam er een familie binnen. De kinderen werden naast haar gezet om gezelschap te houden.Want ze zat zo alleen. Voor de schrijfster was dat soms moeilijk. In Nederland was ze ook graag een tijdje zonder andere mensen.
Wat een verschil met onze maatschappij. Er zijn zoveel mensen eenzaam. Maar als je niet zo'n groepsmens bent(zoals ik) kun je naast gezelschap ook regelmatig kiezen ,om alleen te zijn.
Het boek eindigde triest. Die sloppenwijk werd met de grond gelijk gemaakt. De mensen. die een hechte samenleving vormden, werden uit elkaar gescheurd. Dat kleine beetje bezittingen van hen, waren ze ook kwijt.
Wat zijn we hier dan rijk. En betrekkelijk veilig achter onze dijken. Hoewel ik ook altijd eten, drinken, lucifers en kaarsen op de bovenverdieping heb staan.
 
 

dinsdag 7 februari 2017

geluiden

Het was nog heel vroeg, toen ik wakker werd. Ik lag naar de stilte te luisteren. Ineens drong aan de rand van mijn gehoor een zwaar "tjoek-tsjoek"geluid binnen. Me concentrerend besefte ik, dat het waarschijnlijk een boot op de Schelde was. Zo'n 3 km verderop.
Het geluid werd harder. Zelfs voelbaar in mijn maag. Toen stierf het langzaam weg. De boot was gepasseerd. Wat draagt vooral laag geluid dan ver. En wat moeten de mensen op die boot wel niet horen en voelen.
Het deed me denken aan een stuk op tv. Een proef met geluiden tijdens de slaap. Zelfs een goede slaper reageert daar onbewust op met o.a. verhoging van de bloeddruk. Wat geluiden allemaal met de gezondheid kunnen doen. Hoe belangrijk is stilte dan. Waar we hier in Nederland te weinig van hebben.
Even later klonken dichtbij de geluiden van iemand, die met de auto naar het werk ging. Ik besloot ook maar op te staan. Tijdens de fietstocht begon het te regenen. Maar het was lekker warm in de keuken. Na het ontbijt ging ik nog even terug in bed.
Als er eenmaal meer geluiden in de omgeving zijn, is het alsof de cirkel van kunnen horen krimpt. Of mijn hersenen stonden al te veel in dag-stand.
 
 
 

zondag 5 februari 2017

niets doen

Het was flink mistig vanochtend. In die kleine wereld begon opeens een merel te fluiten. Onzichtbaar en sprookjesachtig. Ik deed maar een klein rondje, want ik zag niet veel.
 

Gisteren was ik op bezoek bij iemand, die vrijwel niets meer kan.  En voor bijna alles hulp nodig heeft. Radio en tv is afleiding(als een ander die aanzet).Dan leef je ook in een soort mist.
 Ik probeerde me voor te stellen, hoe je dag er dan uit zou zien. Lang in bed liggen wachten, tot iemand je komt wassen. Gelukkig wel de afleiding van een paar middagen dagbesteding. Maar alle hobbies kunnen niet meer. Zelfs op de pc iets doen, gaat niet.
Als het straks mooi weer is , kan hij wel even weg met de scoot. Zijn vrouw gaat regelmatig met de rolstoel een "rondje dorp"doen. Maar dan weer thuis begint het zitten en niets doen.
Ooit heb ik maanden lang alleen maar op de bank kunnen liggen. Geen boek, tv, alleen eigen gedachten en luisteren naar de vogels of voorbij komende kinderen. Maar ik had mijn fantasie en maakt daar van binnen mijn eigen verhalen als afleiding. Dat is niet te vergelijken met die vriend. Bovendien had ik de hoop, dat mijn toestand zou verbeteren.
Ik nam me voor, om wat vaker even langs te gaan. Maar ook dat valt niet mee. Als hij alleen thuis is, kan hij de deur niet open doen. Gelukkig komt de zomer er aan. Dan kan hij met de scoot onze tuin in voor een kopje thee.

vrijdag 3 februari 2017

geur

 
 
Gisteren was ik bij de chiropractor. Een kundige en aardige man. Maar hij gebruikt een bodyspray of parfum, ook aan zijn handen. Tijdens het duwen, trekken en pijnigen valt dat me niet op.
Maar eenmaal thuis begint het met Merle. Ze snuffelt mijn hele broek af. En mijn handen. Zo van "waar ben jij dan geweest?". Zelfs na het douchen ruik ik aan mijn kleren nog vaag die geur.
Na een tijdje ga ik me ergeren. Alsof die geur opdringerig is. Zelfs mijn eigen zweem van bodylotion valt er door weg. Een inbreuk op mijn privacy. Het branden van de lampe Berger maakt dat de lucht in  het huis weer van mij is.
Zonet was ik aan het stofzuigen. Dat bewegen maakte,dat via de hals van mijn trui de chiropractor weer binnenwandelde. Nu is het mooi geweest, ik ga een schone trui aantrekken.

donderdag 2 februari 2017

series

Meestal kijk ik geen series. Zeker niet als de tien delen over zo veel weken verspreid zijn. Maar nu heb ik een acht-delige detective opgenomen. Midnight sun.  Op vier zaterdagen uitgezonden, opgenomen en klaar om te kijken. Het trok me ook, omdat we heel vroeger in die streek op vakantie waren.
Maar wat is serie-kijken verslavend. Ik wil weten, hoe het afloopt. Alleen al daarom neem ik geen netflix.
Mijn man is een paar dagen weg. Gisteren middag kwam ik terug van een wandeling met Merle. Het was gaan regenen. Ik besloot de eerste delen van de detective te gaan kijken. Op de bank met de hond. Kopje thee er bij en genieten.
Na het eten had ik zoiets van "wat spannend, hoe gaat het verder?". De volgende twee delen werden verslonden. En nu kriebelt het weer. Nog even wat huishoudelijk werk doen. Merle uitlaten en dan in mijn verbeelding naar Lapland.
Alleen, als de zon gaat schijnen, dan kies ik voor de tuin. En moet de midnight sun maar even wachten.